Whispers and Desires...

Παντελής έλλειψη συντονισμού. Αργώ να πω εκείνο που, από την αρχή, έγδερνε τους τοίχους που έχω μέσα μου, σε μια σπαραχτική προσπάθεια να ξεφύγει από τη λογοκρισία που επιβάλλω στον ίδιο μου τον εαυτό. Εσύ πάλι, αργείς να δεις αυτό που, όσο απελπισμένα προσπαθώ να σου κρύψω, τόσο και περισσότερο προσπαθώ να σου φανερώσω.

Ατυχείς συγκυρίες, αμφίσημα μηνύματα, διστακτικά μισόλογα. Αλήθειες που ψιθυρίζονται μονάχα.

Αν δεν φωνάξεις την αλήθεια, μην την ξεστομίσεις καθόλου. Ασ' τη στα ανείπωτα. Θαμμένη κάτω από το τεράστιο βάρος του συμβιβασμού. Ξέρεις πώς να ερμηνεύσεις με πειστικότητα το ρόλο του νεκροθάφτη , όταν ο νεκρός σου είναι η αλήθεια. Κι εγώ ξέρω. Γι' αυτό δε συναντιόμαστε ποτέ.

Ακόμα κι αν σχηματίζουμε το τέλειο σύνολο, θα είναι πάντα παράταιρο γιατί στερείται συντονισμού. Τι να την κάνεις την αριστουργηματική χορογραφία, όταν δε μπορείς να συγχρονίσεις τους χορευτές;

Όσο φοβάμαι τον εαυτό μου, θα φοβάμαι κι εσένα. Δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα τρέχω για να σε φτάσω αφού έχω καταδικάσει ήδη τον εαυτό μου να τρέχει πάνω σε κυλιόμενο διάδρομο. Προσποιούμαι ότι προσπαθώ, κουράζομαι, πεισμώνω, προσπαθώ περισσότερο. Όλα από φόβο μήπως παραδεχτώ ότι φοβάμαι να σε φτάσω.
Σταυρώνω τα χέρια, κοιτάω τον ουρανό, τάχα πως ξαφνικά πιστεύω ότι άγνωστες δυνάμεις του σύμπαντος θα κάνουν όλη τη δουλειά για μένα. Αναρωτιέμαι αν κάνεις το ίδιο.

Σου μιλάω και είναι σαν να θέλω να σου κρύψω τα πάντα. Όταν με αγγίζεις, είναι σαν να βιάζεσαι να πάρεις τα χέρια σου από πάνω μου. Αλλά τότε γιατί σου μιλάω και γιατί μ' αγγίζεις; Αν είναι τόσο επίπονο, τόσο δύσκολο, τόσο ανεπιθύμητο, τότε γιατί όταν σου μιλάω, σου φωνάζω νοερά να μείνεις και να με ακούς -ακόμα κι αν δε σου λέω τίποτα; Γιατί όταν με αγγίζεις νιώθω ότι με παρακαλάς να μη σε αφήσω να απομακρυνθείς; Και γιατί δε μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή την καταραμένη λογική; Γιατί πρέπει να φοβόμαστε τόσο πολύ ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε; Γιατί αναλύουμε τόσο πολύ κάθε συναίσθημα, μέχρι που το ευτελίζουμε εντελώς;

Θα ξεκολλήσουμε ποτέ απ' το βάλτο μας; Πόσο θέλω να σπάσω αυτή τη στατικότητα σε κομμάτια... Να την κατακερματίσω...

Ξύπνα! Ξημέρωσε Παρασκευή! Κι όταν σηκωθείς, ξύπνα με κι εμένα, βαρέθηκα να κοιμάμαι...