Η επανάσταση ενός χεριού

Όταν σκέφτομαι τι θα μπορούσα να γράψω, πάντα γυρνάω στα ίδια. Στην ίδια στείρα παραδοχή ότι μάλλον δεν έχω τίποτα να γράψω. Κι όμως αυτό το ατίθασο χέρι μου επιμένει να με παρακούει. Δεν υποτάσσεται στην απραξία, που τόσο βίαια, προσπαθεί να του επιβάλλει το μυαλό μου. Πιάνει το στυλό κι αρχίζει να τραβάει γραμμές πάνω στο χαρτί. Σχεδόν αυτονομημένο. Στην αρχή είναι μόνο γραμμές. Ακατανόητες, αταίριαστες, ανούσιες μουντζούρες. Υποπτεύομαι ότι προσπαθεί να σχεδιάσει σκέψεις και συναισθήματα που δε μπορεί να μεταφράσει σε λέξεις. Σιγά σιγά, όμως, αποκτάει έλεγχο και δύναμη, μεγαλύτερη από εκείνη που, παραδοσιακά, αρμόζει σε ένα χέρι. Παρασύρει το μυαλό μου αντί να το υπακούει. Και κάπως έτσι κάμπτεται η αντίστασή μου κι αρχίζω να βλέπω πως υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορώ να γράψω. Αρκεί να αφήσω το χέρι και το μυαλό μου να συνεργαστούν, να δράσουν ανενόχλητα πέρα από τα στενά όρια που επιβάλλω σε μένα. Χωρίς πίεση. Απαλλαγμένα από αυτή την αυταρχική απαίτηση: να μη συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από την τόσο στερεοτυπικά καθορισμένη τελειότητα.

Η υπερβολική σκέψη καταστρέφει την έμπνευση. Η υπέρμετρη προσπάθεια στερεί απ ΄το λόγο μου τον αυθορμητισμό.

Αφήνω λοιπόν, το χέρι να κυλήσει πάνω στο χαρτί. Θα μου πεις τώρα, το μυαλό τι ρόλο παίζει σ΄αυτό το παιχνίδι του χεριού με το μελάνι; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά κάτι με κάνει να πιστεύω ότι το μυαλό αντιπροσωπεύει όλο τον υπόλοιπο εαυτό μου και είναι εκείνο που δίνει μια υπόσταση, πιο κατανοητή, στις ασυνάρτητες μουντζούρες που το χέρι απλώνει στο χαρτί. Τις μεταμορφώνει σε λέξεις και προτάσεις. Εγώ νιώθω και σκέφτομαι και το μυαλό μου αναλαμβάνει το σκληρό έργο να φυλάξει κάπου όλες τις χαοτικές μου σκέψεις και τα παράδοξα συναισθήματα, μέχρι το χέρι μου να τα αποτυπώσει πάνω στο χαρτί, δουλεύοντας πλέον πιστά, χωρίς πρωτοβουλίες και επαναστάσεις.

Το μυαλό και το χέρι φτιάχνουν τώρα πια έναν άξονα, ένα συνδετικό κρίκο. Συνδέουν τον μπερδεμένο, τεράστιο "μικρόκοσμο" μέσα μου, με το χαρτί. Κι ό,τι περνάει στο χαρτί, βρίσκει ξαφνικά μια θέση στον κόσμο γύρω μου. Ό,τι περνάει στο χαρτί, μετουσιώνεται από κομμάτι του κόσμου που ζει μέσα μου, σε κομμάτι του κόσμου μέσα στον οποίο ζω.

Κι έτσι, εγώ ενώνομαι με την πραγματικότητα. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από το χέρι, που πήρε τη, φαινομενικά ασήμαντη, πρωτοβουλία να τραβήξει μερικές άκομψες γραμμές στο χαρτί. Κι έτσι απλά, βρέθηκα εγώ να συνδέομαι με τον κόσμο. Χωρίς να το καταλάβω καν.

Μα μήπως το ίδιο δεν κάνει και το αυτί μου, τώρα που το σκέφτομαι; Να! Για παράδειγμα, τώρα που το χέρι γράφει αυτές τις γραμμές, το αυτί φροντίζει να μου μεταφέρει τη φωνή της Norah και τη μουσική που τη συμπληρώνει σ΄ένα, ομολογουμένως, αρμονικότατο σύνολο. Τώρα η διαδικασία είναι λίγο διαφορετική. Σχεδόν αντίστροφη. Το αυτί μου γίνεται δέκτης του κόσμου και αναλαμβάνει να τον μεταφέρει σε μένα. Η μουσική διεισδύει στο μυαλό μου και αυτό πιάνει πάλι δουλειά. Τώρα πρέπει να τακτοποιήσει και να φυλάξει καινούργιες σκέψεις, άλλα συναισθήματα, που φέρνει στο προσκήνιο η μουσική που φτάνει στο αυτί μου. Κι αυτές οι σκέψεις κι αυτά τα συναισθήματα έχουν το στίγμα μου. Αλλά και το στίγμα της μουσικής. Και να πώς ανακατεύομαι πάλι εγώ με τον κόσμο. Η φωνή και οι νότες έρχονται απ΄έξω. Δε μου ανήκουν. Μα μου ανήκει ό,τι φτιάχνει -με κόπο ή χωρίς- το μυαλό μου, όταν έρχεται σ' επαφή με τη φωνή και τις νότες αυτές.

Και τι βγαίνει στο τέλος; Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που λέγαμε πριν. Όλα εκείνα που θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα στο χαρτί, μόλις το χέρι αποφασίσει πάλι πως ήρθε η ώρα για τη δική του μικρή επανάσταση. Και θα γίνουν πάλι μέρος του κόσμου.

Ένας τέλειος κύκλος. Το χέρι κι ο κόσμος και το αυτί και πάλι το χέρι και πάλι ο κόσμος.

Εγώ και η μουσική και οι σκέψεις και τα συναισθήματα και ο κόσμος κι εγώ.

Και κάπου χάνω ποια ήταν η αρχή. Αλλά και τι σημασία έχει;

Είναι κύκλος. Δεν έχει αρχή. Ούτε τέλος έχει. Το ένα σημείο συναντάει το άλλο κι εκείνο το επόμενο και πάει λέγοντας.

Είναι κύκλος!

Εγώ και το μυαλό και οι σκέψεις και τα συναισθήματα και το χέρι και το χαρτί και ο κόσμος και η μουσική και το αυτί και το μυαλό και οι σκέψεις και τα συναισθήματα και το χέρι και ο κόσμο κι εγώ.

Προσδοκίες...

Σε βλέπω... Ξανά και ξανά... Σχεδόν καθημερινά σε βλέπω. Αλλά η ανάγκη μου δεν είναι να σε βλέπω. Είναι να με βλέπεις κι εσύ... Να έχεις την ανάγκη να με βλέπεις.
Να σε αγγίξω και να θέλεις να με αγγίξεις κι εσύ. Να σου μιλήσω και να ελπίζεις ότι θα σου μιλάω ώρες... Ασταμάτητα... Να ακούς και να βλέπεις και να αγγίζεις και να νιώθεις και να καταλαβαίνεις.
Ναι. Αυτό θέλω... Να προσπαθείς να καταλαβαίνεις. Αλλιώς μη σταματάς. Μην κοιτάς. Προχώρα. Μη μιλάς και μην αγγίζεις. Αν δεν θέλεις να προσπαθήσεις να καταλάβεις, μη στέκεσαι εδώ. Προχώρα. Θέλω μόνο την προσπάθειά σου. Κι αν δεν καταφέρεις ποτέ να καταλάβεις, δεν πειράζει. Μου αρκεί η προσπάθειά σου. Αυτή θα κερδίσει όσα έχω να σου δώσω. Προσπάθησε κι εγώ θα είμαι εδώ να κοιτάω, να μιλάω, να αγγίζω, να προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις... Να προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ...

Idle Babble

New people
New faces
New thoughts
New feelings
New fears
New places
New streets
New habbits
New stories
New worries
New scars
New doubts
New sky above my head

Same old me... Sub me...

When everything around you changes you have two choices. Change along or hold on to the past. But what happens when you are the one who forces the change? What happens if you decide that time has come for the change that you, so eagerly, anticipated?
You close your eyes, take a deep breath and jump. No guarantee that there is a safety net to catch you. A risk. A great risk. No guarantee that others will follow. No guarantee that you will land where you expected to land. A thrill. A great thrill. A flavour of the unknown, the uncertain, the mysterious.
Others? What about them?
Either they will understand or not.
Either they will follow or not.
What difference does it make?
You don't change for the others.
No.
It's more than this.
It's a change within you, for you, because of you, for the sake of you.
It's yours.
A flavour of the unknown, the uncertain, the mysterious. And what a flavour it is. Guarantees are for the banks. They were never meant to extend their field of action to life. Is there anything more boring and arid than living in abslolute certainty and security? Not that I believe that this is possible, but still... If it were, would you really choose to lead a life like this? I know, I wouldn't. Risks are necessary. They remind us of our nature. We can't control everything. We have to risk if we want to move on. We might not always come out as winners. We might get screwed. We might fall. We might lose it all. But then again, we might not. It is this uncertainty of the outcome that makes the risk invaluable.
The trick is to be able to change without fear that you will lose yourself in the process. The point is to change, trying to bring reallity closer to who you really are. Illusions and dreams and fantasies (sexual and otherwise) can make a handy guide sometimes. They show us what we want but we are too afraid to admit. Even to ourselves. The truth is that some of them are not meant to be materialized. Ever. But there is nothing wrong with that. Because, actually, some of them, we don't really want to see being materialized. They exist to live inside and inside only. Because there is a necessity and an overwhelming charm in having a small reallity inside you. It is a different kind of reallity, but still a reallity. You know you can always hide there. That no one will find you if you don't want to be found. There are other illusions and dreams and fantasies, though, that we anticipate to see come true. We don't always know that. We are often afraid of them. Terrified that they might escape from our little reallity within, and make their way to the reallity outside. But deep down we pray that they will. It is ironic, I know. But think about it. This is why we are afraid to be the ones who force the change. We want it, because we want to see our dreams and fantasies come true, but we don't want to carry the burden of the deliberate decision. We prefer to be granted with the extenuatory that we did what we had to do. That we were made, forced. We avoid to take the responsibility that comes with the free and conscious choice.
But in the end, one way or another, we seek change. Either because we want to go forward or because we don't want to stay behind. It doesn't really matter how we justify it. We want it and that's that.
Is it gonna be a good change?
Is it gonna be a bad change?
Let it be whatever it will be...
There is always room for another change tomorrow.
How will we ever know if we don't try?
How will we ever know what success is like, if we don't taste failure every once in a while? If nothing else, just to be able to tell the difference.
Sometimes we need to walk through dark corridors to make it to the birght, beautiful room...