Παράτησες την προσπάθεια και κλείστηκες σ' ένα γυάλινο κλουβί. Ήθελες να μείνεις μόνος εκεί, μακριά απ' τον κόσμο. Αλλά κανείς, φαίνεται, δε σου είπε ότι μέσα απ' το γυαλί βλέπεις. Και σε βλέπουν. Ή μήπως το 'ξερες και αυτό ήθελες, πραγματικά; Δεν είμαι πια σίγουρη.

Το 'χες συνήθεια από παλιά να περπατάς σε τεντωμένα σκοινιά. Με τα χέρια πάντα απλωμένα, τάχα για να ισορροπείς, μάλλον σα να περίμενες να αγκαλιάσεις τον κίνδυνο. Φώναζες πως κανέναν δε θέλεις, τίποτα δεν έχεις ανάγκη. Κραυγές απελπισμένης ανάγκης για προσοχή θα τις έλεγα σήμερα. Εγώ σε κοιτούσα στα μάτια. Εσύ κοιτούσες τον ορίζοντα. Έψαχνες πάντα την άκρη. Σου 'λεγα πως όλα περαστικά είναι. Μου 'λεγες ότι τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά. Σου κρατούσα το χέρι για να νιώθεις ασφάλεια. Νόμιζες πως προσπαθούσα να σε τραβήξω μακριά από σένα. Ίσως και να το έκανα. Όταν πίστευα πως δεν ήσουν στ' αλήθεια εσύ. Θυμάσαι; Χανόσουν. Γινόσουν άλλος, πίσω από βαριά σύννεφα καπνού και κάτω απ' τη μυρωδιά του αλκοόλ. Όντως σε τραβούσα μακριά από σένα, γιατί δεν ήσουν εσύ. Χανόσουν και σε έχανα. Κάθε μέρα και περισσότερο.

Αλλά δεν κατάφερα φαίνεται να σε τραβήξω αρκετά δυνατά. Ή είχες τόσο πείσμα να μη με αφήσεις να το κάνω. Κι έτσι μια μέρα είδα ότι δε σε κρατούσα πια. Είχες ξεγλιστρήσει περίτεχνα το χέρι σου μακριά απ' το δικό μου, την ώρα που κοιμόμουν. Σκέφτηκα τότε ότι ίσως να ήταν ώρα να σε αφήσω. Ίσως έπρεπε να μείνεις για λίγο μόνος για να δεις αν σε βαστάνε τα πόδια σου.

Και τότε βρήκες την ευκαιρία και κλείστηκες στη γυάλινη φυλακή σου. Και σε έβλεπα και με έβλεπες κι εσύ αλλά δε μπορούσα πια να σε κρατάω. Σου φώναζα και με έβλεπες αλλά δε με άκουγες. Είχες διπλοκλειδώσει την πόρτα και είχες το κλειδί στα χέρια. Μα το κοιτούσες σα να μην ήξερες τι να το κάνεις. Το 'βαλες κάποτε στην τσέπη σου και από τότε έμεινε εκεί.

Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι δικό σου είναι το κλειδί. Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι και η κλειδαριά δική σου είναι. Και η φυλακή δική σου. Αναρωτιέμαι αν θα ακούσεις ποτέ τις φωνές μου. Αναρωτιέμαι πότε θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα δω και πάλι εσένα. Όπως παλιά. Όπως σε θυμάμαι.

Στιγμιαία

Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σε αγκάλιαζα.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σε φιλούσα στο μάγουλο σαν παιδάκι και θα σου έλεγα πόσο πολύ σ' αγαπώ.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σου έλεγα πόσο πολύ σε μίσησα όταν αποφάσισες να φύγεις.
Κι ύστερα θα σου έλεγα πόσο πολύ μίσησα τον εαυτό μου, που μ' άφησα να πιστεύω ότι θα μπορούσα ποτέ να σε μισήσω.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα έπιανα το χέρι σου και θα το έβαζα στο στήθος μου, να νιώσεις πώς νιώθω όταν σε αντικρίζω.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σου έδειχνα πόσο λάθος έχεις κάνει.
Θα σου έδειχνα μετά, πόσο λάθος έχω κάνει κι εγώ, που δε σου το 'πα ποτέ.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα ψιθύριζα στο αυτί σου όλα μου τα μυστικά.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σε έβαζα συνοδηγό και θα σε πήγαινα στην παραλία, να αγγίξεις τη θάλασσα.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σου έδειχνα τον ουρανό και θα σου έλεγα πως ο ήλιος λάμπει για όλους μας.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σου έλεγα πόσο λατρεύω τη διαφορετικότητά σου.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα έκλεινα τα μάτια για ν' αποκοιμηθώ δίπλα σου, όπως παλιά.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, μπορεί και να σώπαινα για να σ' αφήσω ν' ακούσεις πόσο μελωδική είναι η σιωπή όταν είμαστε μαζί.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα χαμογελούσα κι ίσως χαμογελούσες κι εσύ.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σε κοιτούσα στα μάτια.
Αν μου χάριζες μια στιγμή, θα σου έλεγα πως η ζωή υπάρχει για να τη ζεις κι όχι για να την ονειρεύεσαι.
Μα αν μου χάριζες μια στιγμή, η στιγμή θα περνούσε μέχρι να διαλέξω τι να πω και τι να κάνω σε μια στιγμή, όταν εγώ θα ήθελα, πάνω από όλα, να σου χάριζα όλες τις δικές μου...

In bliss...

Let the light fade away
Let the day get carried away by the dark
I am here with you

Let me carry your pain
Let the rain wash away all the marks
I am here for you

Give me your hand and I’ll show you the way
You don’t have to fear the loss anymore
Lift up your head and greet the new day
If you let me, I’ll heal your sore

Face the demons inside
Close your eyes and wave them away
I am here with you

I’ll wipe away the tears you’ve cried
I’ll keep whatever hurts you at bay
I’ll be here for you

Give me your hand and I’ll show you the way
You don’t have to fear the loss anymore
Lift up your head and greet the new day
Please just let me heal your sore

Let me take your frail hopes and make them strong
I’ll open the way so that you come along
Rest in my arms and drift off
I’ll keep you safe and warm
Let the world pass you by
You and I can stop time
Let us lie forever like this
Let us stay forever in bliss

Just a dream...

Η ανάσα του ονείρου μύριζε θάλασσα
Και σαν με άγγιζε το όνειρο, αέρας με δρόσιζε
Με αλάφρωνε από τη φωτιά της ύπαρξης.
Ψιθυριστά τα λόγια του ονείρου μου, πάντα.
Μονάχα εγώ να τα ακούω,
Να τα φυλάω,
Να τα κρύβω,
Να υμνώ, εγώ μονάχα, το όνειρο
Πώς το όνειρο υμνά τη ζωή.
Γιατί την υμνά με τρόπους άσπιλους.
Ανέγγιχτο απ' τη βιάση του χρόνου.
Με ταΐζει φως.
Με ποτίζει διλήμματα.
Στο ύψος της απάτης ανεβαίνει το όνειρο,
Για να βλέπω εγώ πάνω από την απάτη,
Πάνω από το ψέμα που μου κρύβει τη θέα.
Όταν έρχεται το όνειρο ξεχνάω το σώμα.
Το σώμα μικραίνει, απομακρύνεται, σβήνει,
Ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του ονείρου μου, το σώμα.
Γεμίζω όνειρο.
Πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου,
Στάζει ο ουρανός και γεννάει το χώμα, όνειρο.
Καρφώνει πάνω στη σκιά μου το ανάλαφρο βάρος του
Και γινόμαστε ένα, με το όνειρο.
Μου δανείζει ψυχή να κρατάω,
Και δε φοβάμαι όταν με βρίσκει το όνειρο.
Δε φοβάμαι τίποτα πια.
Με αντέχει, με ανέχεται, με αποδέχεται.
Χωρίς μάσκα με βρίσκει πάντα το όνειρο.
Και βλέπει εμένα μόνο και το βλέπω μονάχα εγώ...