Παράτησες την προσπάθεια και κλείστηκες σ' ένα γυάλινο κλουβί. Ήθελες να μείνεις μόνος εκεί, μακριά απ' τον κόσμο. Αλλά κανείς, φαίνεται, δε σου είπε ότι μέσα απ' το γυαλί βλέπεις. Και σε βλέπουν. Ή μήπως το 'ξερες και αυτό ήθελες, πραγματικά; Δεν είμαι πια σίγουρη.
Το 'χες συνήθεια από παλιά να περπατάς σε τεντωμένα σκοινιά. Με τα χέρια πάντα απλωμένα, τάχα για να ισορροπείς, μάλλον σα να περίμενες να αγκαλιάσεις τον κίνδυνο. Φώναζες πως κανέναν δε θέλεις, τίποτα δεν έχεις ανάγκη. Κραυγές απελπισμένης ανάγκης για προσοχή θα τις έλεγα σήμερα. Εγώ σε κοιτούσα στα μάτια. Εσύ κοιτούσες τον ορίζοντα. Έψαχνες πάντα την άκρη. Σου 'λεγα πως όλα περαστικά είναι. Μου 'λεγες ότι τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά. Σου κρατούσα το χέρι για να νιώθεις ασφάλεια. Νόμιζες πως προσπαθούσα να σε τραβήξω μακριά από σένα. Ίσως και να το έκανα. Όταν πίστευα πως δεν ήσουν στ' αλήθεια εσύ. Θυμάσαι; Χανόσουν. Γινόσουν άλλος, πίσω από βαριά σύννεφα καπνού και κάτω απ' τη μυρωδιά του αλκοόλ. Όντως σε τραβούσα μακριά από σένα, γιατί δεν ήσουν εσύ. Χανόσουν και σε έχανα. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Αλλά δεν κατάφερα φαίνεται να σε τραβήξω αρκετά δυνατά. Ή είχες τόσο πείσμα να μη με αφήσεις να το κάνω. Κι έτσι μια μέρα είδα ότι δε σε κρατούσα πια. Είχες ξεγλιστρήσει περίτεχνα το χέρι σου μακριά απ' το δικό μου, την ώρα που κοιμόμουν. Σκέφτηκα τότε ότι ίσως να ήταν ώρα να σε αφήσω. Ίσως έπρεπε να μείνεις για λίγο μόνος για να δεις αν σε βαστάνε τα πόδια σου.
Και τότε βρήκες την ευκαιρία και κλείστηκες στη γυάλινη φυλακή σου. Και σε έβλεπα και με έβλεπες κι εσύ αλλά δε μπορούσα πια να σε κρατάω. Σου φώναζα και με έβλεπες αλλά δε με άκουγες. Είχες διπλοκλειδώσει την πόρτα και είχες το κλειδί στα χέρια. Μα το κοιτούσες σα να μην ήξερες τι να το κάνεις. Το 'βαλες κάποτε στην τσέπη σου και από τότε έμεινε εκεί.
Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι δικό σου είναι το κλειδί. Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι και η κλειδαριά δική σου είναι. Και η φυλακή δική σου. Αναρωτιέμαι αν θα ακούσεις ποτέ τις φωνές μου. Αναρωτιέμαι πότε θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα δω και πάλι εσένα. Όπως παλιά. Όπως σε θυμάμαι.
Το 'χες συνήθεια από παλιά να περπατάς σε τεντωμένα σκοινιά. Με τα χέρια πάντα απλωμένα, τάχα για να ισορροπείς, μάλλον σα να περίμενες να αγκαλιάσεις τον κίνδυνο. Φώναζες πως κανέναν δε θέλεις, τίποτα δεν έχεις ανάγκη. Κραυγές απελπισμένης ανάγκης για προσοχή θα τις έλεγα σήμερα. Εγώ σε κοιτούσα στα μάτια. Εσύ κοιτούσες τον ορίζοντα. Έψαχνες πάντα την άκρη. Σου 'λεγα πως όλα περαστικά είναι. Μου 'λεγες ότι τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά. Σου κρατούσα το χέρι για να νιώθεις ασφάλεια. Νόμιζες πως προσπαθούσα να σε τραβήξω μακριά από σένα. Ίσως και να το έκανα. Όταν πίστευα πως δεν ήσουν στ' αλήθεια εσύ. Θυμάσαι; Χανόσουν. Γινόσουν άλλος, πίσω από βαριά σύννεφα καπνού και κάτω απ' τη μυρωδιά του αλκοόλ. Όντως σε τραβούσα μακριά από σένα, γιατί δεν ήσουν εσύ. Χανόσουν και σε έχανα. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Αλλά δεν κατάφερα φαίνεται να σε τραβήξω αρκετά δυνατά. Ή είχες τόσο πείσμα να μη με αφήσεις να το κάνω. Κι έτσι μια μέρα είδα ότι δε σε κρατούσα πια. Είχες ξεγλιστρήσει περίτεχνα το χέρι σου μακριά απ' το δικό μου, την ώρα που κοιμόμουν. Σκέφτηκα τότε ότι ίσως να ήταν ώρα να σε αφήσω. Ίσως έπρεπε να μείνεις για λίγο μόνος για να δεις αν σε βαστάνε τα πόδια σου.
Και τότε βρήκες την ευκαιρία και κλείστηκες στη γυάλινη φυλακή σου. Και σε έβλεπα και με έβλεπες κι εσύ αλλά δε μπορούσα πια να σε κρατάω. Σου φώναζα και με έβλεπες αλλά δε με άκουγες. Είχες διπλοκλειδώσει την πόρτα και είχες το κλειδί στα χέρια. Μα το κοιτούσες σα να μην ήξερες τι να το κάνεις. Το 'βαλες κάποτε στην τσέπη σου και από τότε έμεινε εκεί.
Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι δικό σου είναι το κλειδί. Αναρωτιέμαι αν ακόμα θυμάσαι ότι και η κλειδαριά δική σου είναι. Και η φυλακή δική σου. Αναρωτιέμαι αν θα ακούσεις ποτέ τις φωνές μου. Αναρωτιέμαι πότε θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα δω και πάλι εσένα. Όπως παλιά. Όπως σε θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου