Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Αμφιβολίες επί αμφιβολιών.
Παράταση στην παράσταση του δήθεν, για λόγους ευγενείας.
"Σας άρεσε; Το πάμε απ' την αρχή."
Και πάλι αμφιβολία και πάλι παράταση και πάλι παράσταση. Θίασος σε περιοδία. Τώρα και στην πόλη σας. Είσοδος ελεύθερη. Προσφέρουμε και ποτό για την απόλαυσή σας.
Πάμε για μεγάλο φινάλε. Βάλτε φωτιά και κάψτε τη σκηνή γιατί ο θίασος παραιτείται απόψε.

Αμφιβολίες επί αμφιβολιών.
Ανεβάζουμε καινούρια παράσταση από αύριο. Αυτή τη φορά, χωρίς μπογιές να κρύβουν το πρόσωπο. Και για σκηνικά, τον τοίχο πίσω μου. Αν δε σας αρέσει τον σπάω, μήπως δούμε ουρανό. Αλλά δεν τον ντύνω. Τον θέλω γυμνό. Όπως είναι. Γκρίζο και γεμάτο ατέλειες. Με την ομορφιά της στεγνής πραγματικότητας. Δεν έχει σενάριο το καινούριο μας έργο, και δε χρειάζεται πρόβες. Από δω και πέρα αυτοσχεδιάζουμε μόνο. Με οδηγό, φόβους αυτόχθονες και ιδέες μετανάστες. Κι αν σε χαλάει η τροπή της υπόθεσης, η έξοδος είναι εξίσου ελεύθερη με την είσοδο. Περιμένουν κι άλλοι στην ουρά απ' έξω.

Μόνο φεύγοντας, μην πάρεις μαζί σου τα σκουπίδια. Άσ' τα εδώ. Μας εμπνέουν τα άχρηστά σου και τα παραπεταμένα σου.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

No need for words now...

In my mind I΄ve traveled the world
chasing windmiles...
In my dreams I was strong,
I jumped over hills...
With eyes closed,
I saw what you΄ve never seen...
I dove in oceans to find new definitions of sin,
With earplugs on,
I heard the most beautiful songs...
With no words at all,
I shouted my fears, my hopes,
I said them all...
I stretched my arms and caressed the sun,
I kissed soft rasberry lips...
I defined new versions of fun,
I had all the world on my fingertips...
It΄s the life that I dream of,
The vision of poets and dreamers,
All that I wish and long for,
What I ask for, in all of my whispers...
I wake up and what do I find?
I find myself and that's enough...
Don't bother to read all the signs...
It's just me...Look at me and feel free to laugh...

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Whispers and Desires...

Παντελής έλλειψη συντονισμού. Αργώ να πω εκείνο που, από την αρχή, έγδερνε τους τοίχους που έχω μέσα μου, σε μια σπαραχτική προσπάθεια να ξεφύγει από τη λογοκρισία που επιβάλλω στον ίδιο μου τον εαυτό. Εσύ πάλι, αργείς να δεις αυτό που, όσο απελπισμένα προσπαθώ να σου κρύψω, τόσο και περισσότερο προσπαθώ να σου φανερώσω.

Ατυχείς συγκυρίες, αμφίσημα μηνύματα, διστακτικά μισόλογα. Αλήθειες που ψιθυρίζονται μονάχα.

Αν δεν φωνάξεις την αλήθεια, μην την ξεστομίσεις καθόλου. Ασ' τη στα ανείπωτα. Θαμμένη κάτω από το τεράστιο βάρος του συμβιβασμού. Ξέρεις πώς να ερμηνεύσεις με πειστικότητα το ρόλο του νεκροθάφτη , όταν ο νεκρός σου είναι η αλήθεια. Κι εγώ ξέρω. Γι' αυτό δε συναντιόμαστε ποτέ.

Ακόμα κι αν σχηματίζουμε το τέλειο σύνολο, θα είναι πάντα παράταιρο γιατί στερείται συντονισμού. Τι να την κάνεις την αριστουργηματική χορογραφία, όταν δε μπορείς να συγχρονίσεις τους χορευτές;

Όσο φοβάμαι τον εαυτό μου, θα φοβάμαι κι εσένα. Δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα τρέχω για να σε φτάσω αφού έχω καταδικάσει ήδη τον εαυτό μου να τρέχει πάνω σε κυλιόμενο διάδρομο. Προσποιούμαι ότι προσπαθώ, κουράζομαι, πεισμώνω, προσπαθώ περισσότερο. Όλα από φόβο μήπως παραδεχτώ ότι φοβάμαι να σε φτάσω.
Σταυρώνω τα χέρια, κοιτάω τον ουρανό, τάχα πως ξαφνικά πιστεύω ότι άγνωστες δυνάμεις του σύμπαντος θα κάνουν όλη τη δουλειά για μένα. Αναρωτιέμαι αν κάνεις το ίδιο.

Σου μιλάω και είναι σαν να θέλω να σου κρύψω τα πάντα. Όταν με αγγίζεις, είναι σαν να βιάζεσαι να πάρεις τα χέρια σου από πάνω μου. Αλλά τότε γιατί σου μιλάω και γιατί μ' αγγίζεις; Αν είναι τόσο επίπονο, τόσο δύσκολο, τόσο ανεπιθύμητο, τότε γιατί όταν σου μιλάω, σου φωνάζω νοερά να μείνεις και να με ακούς -ακόμα κι αν δε σου λέω τίποτα; Γιατί όταν με αγγίζεις νιώθω ότι με παρακαλάς να μη σε αφήσω να απομακρυνθείς; Και γιατί δε μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή την καταραμένη λογική; Γιατί πρέπει να φοβόμαστε τόσο πολύ ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε; Γιατί αναλύουμε τόσο πολύ κάθε συναίσθημα, μέχρι που το ευτελίζουμε εντελώς;

Θα ξεκολλήσουμε ποτέ απ' το βάλτο μας; Πόσο θέλω να σπάσω αυτή τη στατικότητα σε κομμάτια... Να την κατακερματίσω...

Ξύπνα! Ξημέρωσε Παρασκευή! Κι όταν σηκωθείς, ξύπνα με κι εμένα, βαρέθηκα να κοιμάμαι...