Κάποιος φίλος μου είπε κάποτε, ότι όλα αρχίζουν, πραγματικά, στο σώμα κι όχι στο μυαλό. Και κάπου εκεί τελειώνουν, συμπληρώνω εγώ. Στο σώμα. Το μυαλό άλλοτε προηγείται, άλλοτε ακολουθεί, μα σπανίως συμβαδίζει.
Εδώ όλα είναι περαστικά. Εκεί περνάνε άραγε;
Η τελειότητα είναι κάτι που μίσησα από την αρχή. Βαρετή και προβλέψιμη. Κι όμως, χωρίς ποτέ να πλησιάσω καν την τελειότητα, βρέθηκα να μοιράζομαι μαζί της εκείνο που απεχθανόμουν. Να γίνομαι βαρετή και προβλέψιμη. Δεδομένη.
Και κοίτα να δεις μια ειρωνεία! Κάθε που το αλλάζω, βρίσκομαι να απεχθάνομαι τον εαυτό μου. Θα συνηθίσω κάποτε...
Η παράκαμψη δεν είναι πάντα εύκολη. Κι όταν κόβεις δρόμο, να θυμάσαι ότι μπορεί και να χαθείς. Οι παράδρομοι δεν είναι πάντα γραμμένοι στο χάρτη.
Δεν αντιλέγω! Ο κίνδυνος έχει την γοητεία του. Αλλά είσαι σίγουρος πως είσαι έτοιμος να παίξεις με τη γοητεία του κινδύνου; Για ξανασκέψου το.
Θυμάσαι τι μου έλεγες φίλε μου; Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο σώμα κι όχι στο μυαλό. "Στο μυαλό σου, δε θα μπει ποτέ κανείς", είχαμε συμφωνήσει.
Λατρεύω τις στάσεις των λεωφορείων και σχεδόν ποτέ δεν παίρνω το μετρό πια. Θέλω να βλέπω τον ουρανό και τα αυτοκίνητα και τους δρόμους και τους ανθρώπους. Είναι που βαρέθηκα τα υπόγεια.
Θέλω φως!
Τα υπόγεια με τρομάζουν. Είναι σαν τις σκέψεις των άλλων. Σκοτεινά. Τίποτα δεν είναι σαφές μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Στο φως. Μέχρι να βγεις.
Εγώ σου είπα ότι πρέπει να μοιράζεσαι.
Τον πόνο, τη χαρά, τη δυσκολία, τον προβληματισμό .
Τι ειρωνεία και πάλι! Εγώ δεν το έκανα. Να τα γράφεις αυτά που σου λέω. Να μου τα λες κι εσύ μετά. Χρειάζομαι να τα ακούω.
Κατέβηκες από το αμάξι, πριν καλά καλά τελειώσω τα παράπονα. Και μετά, συνέχισα μόνη μου. Δεν είχαν αξία τα παράπονα όταν τα έκανα σε μένα.
Στο δρόμο για το λιμάνι, άλλαξε κάτι. Μάλλον ξύπνησα. Ή κοιμήθηκα. Δεν είμαι σίγουρη. Άλλαξα εγώ. Πάντα υπέρμαχη της αλλαγής, αλλά ταλαντεύομαι τώρα.
"Μην τα αμφισβητείς όλα. Θα χάσεις τον εαυτό σου. Θα χάσεις και όλους τους άλλους. Θα χαθείς στον κυκεώνα της σκέψης σου."
"Στην τρίτη καίγονται οι άνθρωποι", μου είπε κάποιος άλλος. Το θυμάται άραγε; Ποιος ξέρει;
Εμένα μου έμειναν οι μελανιές κι οι γρατσουνιές στα χέρια. Δε βαριέσαι; Περαστικές είναι. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά! Κράτα κι εσύ τη σιωπή και πορεύσου... Καλή τύχη...
