Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Just a dream...




Η ανάσα του ονείρου μύριζε θάλασσα
Και σαν με άγγιζε το όνειρο, αέρας με δρόσιζε
Με αλάφρωνε από τη φωτιά της ύπαρξης.
Ψιθυριστά τα λόγια του ονείρου μου, πάντα.
Μονάχα εγώ να τα ακούω,
Να τα φυλάω,
Να τα κρύβω,
Να υμνώ, εγώ μονάχα, το όνειρο
Πώς το όνειρο υμνά τη ζωή.
Γιατί την υμνά με τρόπους άσπιλους.
Ανέγγιχτο απ' τη βιάση του χρόνου.
Με ταΐζει φως.
Με ποτίζει διλήμματα.
Στο ύψος της απάτης ανεβαίνει το όνειρο,
Για να βλέπω εγώ πάνω από την απάτη,
Πάνω από το ψέμα που μου κρύβει τη θέα.
Όταν έρχεται το όνειρο ξεχνάω το σώμα.
Το σώμα μικραίνει, απομακρύνεται, σβήνει,
Ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του ονείρου μου, το σώμα.
Γεμίζω όνειρο.
Πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου,
Στάζει ο ουρανός και γεννάει το χώμα, όνειρο.
Καρφώνει πάνω στη σκιά μου το ανάλαφρο βάρος του
Και γινόμαστε ένα, με το όνειρο.
Μου δανείζει ψυχή να κρατάω,
Και δε φοβάμαι όταν με βρίσκει το όνειρο.
Δε φοβάμαι τίποτα πια.
Με αντέχει, με ανέχεται, με αποδέχεται.
Χωρίς μάσκα με βρίσκει πάντα το όνειρο.
Και βλέπει εμένα μόνο και το βλέπω μονάχα εγώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου