Θα σκάσω. Πνίγομαι μέσα στο σπίτι μου, μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Και τι να κάνω, που δεν έχω άλλο (ούτε σπίτι, ούτε σώμα)... Το κεφάλι μου έχει πονέσει από τη σκέψη και σε λίγο θα ξεχειλίσει... Δε χωράει άλλα το καημένο... Ώρες ώρες, νομίζω ότι έπρεπε να είχα παραγγείλει κάτι σε XXL... Κάτι σε υδροκέφαλο, βρε αδερφέ, μήπως και χωρέσουν όλα αυτά που πάνε να στριμωχτούνε εκεί μέσα. Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι πως δε μου φταίει το (medium-sized) κεφάλι μου, αλλά εγώ η ίδια, που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα (23 χρονών γαϊδούρα) το στάδιο του πεντάχρονου. Ξέρετε, εκείνο που δεν ξέρει να πει άλλο από το εκνευριστικά μονότονο, "Μαμά, μαμά... Γιατί αυτό; Γιατί το άλλο;" Σαν ένα πεντάχρονο, λοιπόν, εγκλωβισμένο στο 23χρονο πλέον σώμα μου, και μη έχοντας τη μαμά μου από κοντά, επιμένω να ρωτάω ξανά και ξανά τον εαυτό μου, "Γιατί το ένα; Γιατί το άλλο;". Και πόσο να σου απαντήσει κι ο έρμος ο εαυτός; Ένας άνθρωπος είναι (το ελπίζω, δηλαδή, γιατί αν υποψιαστώ ότι είμαι και πολλαπλή προσωπικότητα -εκτός όλων των άλλων- δεν θα το αντέξω, η γυναίκα). "Γιατί έτσι, χριστιανή μου (-λέμε τώρα)! Μπα, που να σκάσεις... Γιατί και γιατί... Λύσσαξες... Σιγά μη σου δώσουμε και λογαριασμό!"
Πού ήμασταν; Α, ναι... Εκεί που θα έσκαγα.
Θα σκάσω, λοιπόν. Και όχι... Δεν αναφέρομαι μόνο στους 38 βαθμούς Κελσίου που επικρατούν στην Αθήνα, 25 του Ιούλη (πότε πήγε 25, και δεν το πήρα χαμπάρι; αλλά όχι... δεν θα τον πάθω κι αυτό τον πανικό τώρα...δεν προλαβαίνω...). Βρίσκομαι εν μέσω κρίσης. Οικονομικής και όχι μόνο. Κρίσης αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, αυτοκυριαρχίας, αυτοσαρκασμού, αυτο-γενικά. Τώρα, θα μου πεις, όταν είσαι κλεισμένη σπίτι σου στο κέντρο της Αθήνας, καλοκαιριάτικα και συνάμα Κυριακάτικα, τι περιμένεις; Δύσκολο είναι να σου έρθει η κρίση; Πού θα πάει, νόμιζες; Στις παραλίες και τα beach bars; Όχι, φίλε μου. Σε μένα θα' ρθει. Το αναγνωρίζω και προχωρώ παρακάτω, γιατί ξεφεύγω πάλι.
Κάθομαι και σκέφτομαι, που λες, και μια φράση τριγυρνάει στο μυαλό μου από το πρωί. There is no use crying over spilled milk. Έτσι λένε οι αγγλόφωνοι και δίκιο έχουν. Κι έρχομαι να εξηγήσω και να αναλύσω (όχι που θα μου γλιτώνατε).
Χύθηκε το γάλα, σου λέει. Δεν πα να χτυπιέσαι εσύ από πάνω; Πίσω στο κουτί δεν μπαίνει. Και πες ότι μπήκε, δηλαδή (έλα τώρα, μην κολλάς στα γραφειοκρατικά, "Πώς μπήκε, δηλαδή, ρε κοπελιά; Το μετάνιωσε και πήδηξε πάλι μέσα;"... με κουράζεις... πες ότι πήδηξε, ότι πήρε λεωφορείο, ότι τηλεμεταφέρθηκε... πες ό,τι θες τέλος πάντων... δε μας ενδιαφέρει η μέθοδος...μια φορά, γύρισε μέσα στο κουτί κι αυτό κρατάμε). Πες λοιπόν, ότι ξαναμπήκε στο κουτί. Τι θα κάνεις; Θα το πιεις, τώρα που έχει σκουπίσει ό,τι μικρόβιο κυκλοφορούσε στο σπίτι; (και δεν υπονοώ κάτι για την προσωπική σας υγιεινή...) Το παίρνεις το ρίσκο; Δεν το παίρνεις...(Τ' ακούς; Τ' ακούω, να λες.)
Κι έρχομαι να προσθέσω άλλη μια παράμετρο. Σου λέω ότι, όχι μόνο χύθηκε, αλλά ήταν και ληγμένο. Εντάξει, δεν είχε γίνει και γιαούρτι, αλλά μια-δυο μέρες είχαν περάσει από την αναγραφόμενη ημερομηνία. Θα μου πεις, τι είναι μια δυο μέρες; Κυριακή είναι κι έχει και ζέστη που σκάει ο τζίτζικας έξω, πού να τρέχεις να βρεις φρέσκο; Ναι, δε λέω... Κι εγώ μαζί σας είμαι. Αλλά και ληγμένο και χυμένο; Πού πας, βρε ταλαίπωρη; Δεν τη βλέπεις την γαστρεντερίτιδα που σε κοιτάει κατάματα;
Κι έχω κι άλλη απορία, τώρα που το θυμήθηκα. Λέμε, δηλαδή, ότι και λίγο ληγμένο να είναι το γάλα, δεν παθαίνεις τίποτα. Αλλά πόσο ακριβώς είναι το λίγο; Στη μια μέρα, είσαι καλά. Αλλά στις τρεις; Στις τέσσερις; Ποιο ακριβώς είναι το περιθώριο ασφαλείας; "Η ημερομηνία λήξης, κοπελιά! Το 'πιασες;" Οκ, μη βαράτε... Μια ερώτηση έκανα... "Όχι, καλή μου! Άμα θες ασφάλεια, να μείνεις στην ημερομηνία λήξης και να κόψεις τις μαγκιές... Μας τα 'πρηξες πια..."
Και ξαναγυρνάω στον αρχικό συλλογισμό, διότι μου φαίνεται ότι σε λίγο θα πρέπει να αναθεωρήσω το ενδεχόμενο της πολλαπλής προσωπικότητας και βαριέμαι τώρα...(από Δευτέρα αυτό...όπως το γυμναστήριο, η δίαιτα και όλα αυτά τα ευχάριστα). Στέκεται, λοιπόν, περήφανο κι αγέρωχο το ληγμένο γάλα στο ψυγείο και πάνω που πας, όλο σκέρτσο και νάζι, να το πιάσεις... τσουπ! χύνεται. Και κάθεσαι εσύ και κλαις από πάνω σαν το χάνο. Λέω τώρα εγώ, μια ιδέα ρίχνω δηλαδή... Μήπως, μήπως λέω, αντί να πλαντάζεις σαν κακομαθημένο νήπιο, να πεις "Δόξα σοι, ο Θεός (το σύμπαν, ο Αλλάχ, ο Βούδας, το Cosmopolitan, όπως βολεύεται ο καθένας, τέλος πάντων...)", που σε προφύλαξε και επενέβη να χυθεί, μπας και τη γλιτώσεις τη γαστρεντερίτιδα που λέγαμε; Λέω εγώ, αλλά ποιος μ' ακούει; Κανένας θα μου πεις.
Γιατί, να σου! ξεπηδάνε κι αυτοί οι συναισθηματισμοί σαν, να μην πω τι (με πιάσαν οι ντροπές, τρομάρα μου...Σαν τις πορδές! Να! το πα και ησύχασα). Λες και δε μας φτάνανε όλα τ' άλλα... Έρχεται, λοιπόν, το συναισθηματικό παραλήρημα και λέει: "Γιατί να μην κλάψεις, δηλαδή; Και γιατί να μην το πιεις κιόλας, το γάλα; Επειδή, δηλαδή, ήτανε κατιτίς παραπάνω από ξινό; Αυτό μανούλα δεν έχει; ("Σιγά μην έχει και προπάππου..." Στην αγελάδα που το έφτιαξε, αναφέρομαι... αμέσως... να τη σκεφτείτε την κακία...) Αυτό ψυχή δεν έχει; ("Ώπα, κοπελιά! Το παράκανες! Είπαμε ποιητική άδεια το ένα, ποιητική άδεια το άλλο, αλλα το 'χεσες το θεματάκι"... καλά, καλά... επεκτείνω ελαφρώς την έννοια της ψυχούλας της μανούλας/αγελάδας, για περιγραφικούς λόγους... μην κολλάς στις λεπτομέρειες, λέμε...)" Και άντε, σου λέω εγώ, ότι έχει και μανούλα και ψυχούλα (μην ξεροβήχετε... σας ακούω!)... Εγώ τι φταίω, φίλε μου, να καταλήξω (πάλι) στο νοσοκομείο με τροφική δηλητηρίαση; Εε;
"Δε φταις;", θα μου πεις. "Να μην το 'πινες, μανάρι μου!" Αχ, και πόσο μου τη δίνει όταν μου λένε, με το δάχτυλο στον κρόταφο και αυτή τη διαστροφική ευχαρίστηση στο βλέμμα: "Σ'τα 'λεγα εγώ, αλλά δε μ' άκουγες!" Ναι, ρε φιλαράκι, μου τα' λεγες, αλλά ήταν που είχα κι αυτή την απορία, πόσο σε παίρνει μετά την ημερομηνία λήξης.
Αλλά -για να μην το τραβάω κι απ' τα μαλλιά το θέμα- πάει τώρα... Ληγμένο, ξεληγμένο, χύθηκε το γάλα! Kαι πάρ' το χαμπάρι, Ευάκι! There is no use crying over spilled milk!
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 1: Αν μπορείτε να την κάνετε απ' την Αθήνα, πάρτε αμάξι, τρένο, πλοίο, λεωφορείο, πατίνι, κόφτε το και με τα πόδια στην ανάγκη, γιατί καυσαέριο + τσιμέντο + καύσωνας = το άνωθεν παραλήρημα, που ως καλή κατάσταση εγκεφάλου, δεν το περιγράφεις, με την καμία.
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 2: Αν το γάλα σας (ή οποιοδήποτε άλλο προϊόν, τέλος πάντων) έληξε χθες, πιείτε το! Το πολύ πολύ να καταλήξετε με μια μικρή καούρα. Αλλά δεν πέθανε κανείς από μια μικρή καούρα! Ίσως και να βγείτε κερδισμένοι... Ποιος ξέρει...
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 3: Αν η ημερομηνία λήξης έχει παρέλθει από καιρό, πετάξτε το! Μην περιμένετε ούτε το Θεό, ούτε το σύμπαν, ούτε τον Αλλάχ, ούτε το Βούδα, ούτε (και κυρίως αυτό) το Cosmopolitan, να σας βγάλει από τη δύσκολη θέση... Υπάρχει μια (αμυδρή μεν, αλλά υπαρκτή) πιθανότητα να έχουν κάτι σημαντικότερο να κάνουν απ' το να κοιτάνε το δικό σας το γάλα...
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 4 (και τελευταίο, γιατί σα να βαρεθήκατε, μου φαίνεται): Αν το γάλα σας χύθηκε, πάρτε σφουγγαρίστρα και μαζέψτε το! Αλλιώς, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σας φάνε και οι μύγες από πάνω... Και κερατάς και δαρμένος, που λένε!
Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες... (μην μπερδεύεστε... σε μένα απευθύνομαι...)
Θα σκάσω, λοιπόν. Και όχι... Δεν αναφέρομαι μόνο στους 38 βαθμούς Κελσίου που επικρατούν στην Αθήνα, 25 του Ιούλη (πότε πήγε 25, και δεν το πήρα χαμπάρι; αλλά όχι... δεν θα τον πάθω κι αυτό τον πανικό τώρα...δεν προλαβαίνω...). Βρίσκομαι εν μέσω κρίσης. Οικονομικής και όχι μόνο. Κρίσης αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, αυτοκυριαρχίας, αυτοσαρκασμού, αυτο-γενικά. Τώρα, θα μου πεις, όταν είσαι κλεισμένη σπίτι σου στο κέντρο της Αθήνας, καλοκαιριάτικα και συνάμα Κυριακάτικα, τι περιμένεις; Δύσκολο είναι να σου έρθει η κρίση; Πού θα πάει, νόμιζες; Στις παραλίες και τα beach bars; Όχι, φίλε μου. Σε μένα θα' ρθει. Το αναγνωρίζω και προχωρώ παρακάτω, γιατί ξεφεύγω πάλι.
Κάθομαι και σκέφτομαι, που λες, και μια φράση τριγυρνάει στο μυαλό μου από το πρωί. There is no use crying over spilled milk. Έτσι λένε οι αγγλόφωνοι και δίκιο έχουν. Κι έρχομαι να εξηγήσω και να αναλύσω (όχι που θα μου γλιτώνατε).
Χύθηκε το γάλα, σου λέει. Δεν πα να χτυπιέσαι εσύ από πάνω; Πίσω στο κουτί δεν μπαίνει. Και πες ότι μπήκε, δηλαδή (έλα τώρα, μην κολλάς στα γραφειοκρατικά, "Πώς μπήκε, δηλαδή, ρε κοπελιά; Το μετάνιωσε και πήδηξε πάλι μέσα;"... με κουράζεις... πες ότι πήδηξε, ότι πήρε λεωφορείο, ότι τηλεμεταφέρθηκε... πες ό,τι θες τέλος πάντων... δε μας ενδιαφέρει η μέθοδος...μια φορά, γύρισε μέσα στο κουτί κι αυτό κρατάμε). Πες λοιπόν, ότι ξαναμπήκε στο κουτί. Τι θα κάνεις; Θα το πιεις, τώρα που έχει σκουπίσει ό,τι μικρόβιο κυκλοφορούσε στο σπίτι; (και δεν υπονοώ κάτι για την προσωπική σας υγιεινή...) Το παίρνεις το ρίσκο; Δεν το παίρνεις...(Τ' ακούς; Τ' ακούω, να λες.)
Κι έρχομαι να προσθέσω άλλη μια παράμετρο. Σου λέω ότι, όχι μόνο χύθηκε, αλλά ήταν και ληγμένο. Εντάξει, δεν είχε γίνει και γιαούρτι, αλλά μια-δυο μέρες είχαν περάσει από την αναγραφόμενη ημερομηνία. Θα μου πεις, τι είναι μια δυο μέρες; Κυριακή είναι κι έχει και ζέστη που σκάει ο τζίτζικας έξω, πού να τρέχεις να βρεις φρέσκο; Ναι, δε λέω... Κι εγώ μαζί σας είμαι. Αλλά και ληγμένο και χυμένο; Πού πας, βρε ταλαίπωρη; Δεν τη βλέπεις την γαστρεντερίτιδα που σε κοιτάει κατάματα;
Κι έχω κι άλλη απορία, τώρα που το θυμήθηκα. Λέμε, δηλαδή, ότι και λίγο ληγμένο να είναι το γάλα, δεν παθαίνεις τίποτα. Αλλά πόσο ακριβώς είναι το λίγο; Στη μια μέρα, είσαι καλά. Αλλά στις τρεις; Στις τέσσερις; Ποιο ακριβώς είναι το περιθώριο ασφαλείας; "Η ημερομηνία λήξης, κοπελιά! Το 'πιασες;" Οκ, μη βαράτε... Μια ερώτηση έκανα... "Όχι, καλή μου! Άμα θες ασφάλεια, να μείνεις στην ημερομηνία λήξης και να κόψεις τις μαγκιές... Μας τα 'πρηξες πια..."
Και ξαναγυρνάω στον αρχικό συλλογισμό, διότι μου φαίνεται ότι σε λίγο θα πρέπει να αναθεωρήσω το ενδεχόμενο της πολλαπλής προσωπικότητας και βαριέμαι τώρα...(από Δευτέρα αυτό...όπως το γυμναστήριο, η δίαιτα και όλα αυτά τα ευχάριστα). Στέκεται, λοιπόν, περήφανο κι αγέρωχο το ληγμένο γάλα στο ψυγείο και πάνω που πας, όλο σκέρτσο και νάζι, να το πιάσεις... τσουπ! χύνεται. Και κάθεσαι εσύ και κλαις από πάνω σαν το χάνο. Λέω τώρα εγώ, μια ιδέα ρίχνω δηλαδή... Μήπως, μήπως λέω, αντί να πλαντάζεις σαν κακομαθημένο νήπιο, να πεις "Δόξα σοι, ο Θεός (το σύμπαν, ο Αλλάχ, ο Βούδας, το Cosmopolitan, όπως βολεύεται ο καθένας, τέλος πάντων...)", που σε προφύλαξε και επενέβη να χυθεί, μπας και τη γλιτώσεις τη γαστρεντερίτιδα που λέγαμε; Λέω εγώ, αλλά ποιος μ' ακούει; Κανένας θα μου πεις.
Γιατί, να σου! ξεπηδάνε κι αυτοί οι συναισθηματισμοί σαν, να μην πω τι (με πιάσαν οι ντροπές, τρομάρα μου...Σαν τις πορδές! Να! το πα και ησύχασα). Λες και δε μας φτάνανε όλα τ' άλλα... Έρχεται, λοιπόν, το συναισθηματικό παραλήρημα και λέει: "Γιατί να μην κλάψεις, δηλαδή; Και γιατί να μην το πιεις κιόλας, το γάλα; Επειδή, δηλαδή, ήτανε κατιτίς παραπάνω από ξινό; Αυτό μανούλα δεν έχει; ("Σιγά μην έχει και προπάππου..." Στην αγελάδα που το έφτιαξε, αναφέρομαι... αμέσως... να τη σκεφτείτε την κακία...) Αυτό ψυχή δεν έχει; ("Ώπα, κοπελιά! Το παράκανες! Είπαμε ποιητική άδεια το ένα, ποιητική άδεια το άλλο, αλλα το 'χεσες το θεματάκι"... καλά, καλά... επεκτείνω ελαφρώς την έννοια της ψυχούλας της μανούλας/αγελάδας, για περιγραφικούς λόγους... μην κολλάς στις λεπτομέρειες, λέμε...)" Και άντε, σου λέω εγώ, ότι έχει και μανούλα και ψυχούλα (μην ξεροβήχετε... σας ακούω!)... Εγώ τι φταίω, φίλε μου, να καταλήξω (πάλι) στο νοσοκομείο με τροφική δηλητηρίαση; Εε;
"Δε φταις;", θα μου πεις. "Να μην το 'πινες, μανάρι μου!" Αχ, και πόσο μου τη δίνει όταν μου λένε, με το δάχτυλο στον κρόταφο και αυτή τη διαστροφική ευχαρίστηση στο βλέμμα: "Σ'τα 'λεγα εγώ, αλλά δε μ' άκουγες!" Ναι, ρε φιλαράκι, μου τα' λεγες, αλλά ήταν που είχα κι αυτή την απορία, πόσο σε παίρνει μετά την ημερομηνία λήξης.
Αλλά -για να μην το τραβάω κι απ' τα μαλλιά το θέμα- πάει τώρα... Ληγμένο, ξεληγμένο, χύθηκε το γάλα! Kαι πάρ' το χαμπάρι, Ευάκι! There is no use crying over spilled milk!
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 1: Αν μπορείτε να την κάνετε απ' την Αθήνα, πάρτε αμάξι, τρένο, πλοίο, λεωφορείο, πατίνι, κόφτε το και με τα πόδια στην ανάγκη, γιατί καυσαέριο + τσιμέντο + καύσωνας = το άνωθεν παραλήρημα, που ως καλή κατάσταση εγκεφάλου, δεν το περιγράφεις, με την καμία.
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 2: Αν το γάλα σας (ή οποιοδήποτε άλλο προϊόν, τέλος πάντων) έληξε χθες, πιείτε το! Το πολύ πολύ να καταλήξετε με μια μικρή καούρα. Αλλά δεν πέθανε κανείς από μια μικρή καούρα! Ίσως και να βγείτε κερδισμένοι... Ποιος ξέρει...
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 3: Αν η ημερομηνία λήξης έχει παρέλθει από καιρό, πετάξτε το! Μην περιμένετε ούτε το Θεό, ούτε το σύμπαν, ούτε τον Αλλάχ, ούτε το Βούδα, ούτε (και κυρίως αυτό) το Cosmopolitan, να σας βγάλει από τη δύσκολη θέση... Υπάρχει μια (αμυδρή μεν, αλλά υπαρκτή) πιθανότητα να έχουν κάτι σημαντικότερο να κάνουν απ' το να κοιτάνε το δικό σας το γάλα...
Ηθικό δίδαγμα υπ' αριθμόν 4 (και τελευταίο, γιατί σα να βαρεθήκατε, μου φαίνεται): Αν το γάλα σας χύθηκε, πάρτε σφουγγαρίστρα και μαζέψτε το! Αλλιώς, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σας φάνε και οι μύγες από πάνω... Και κερατάς και δαρμένος, που λένε!
Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες... (μην μπερδεύεστε... σε μένα απευθύνομαι...)
poio ploio kai mlks...? filenada parto kolumpwntas ki ela, gt dn mas vlepw kala!!
ΑπάντησηΔιαγραφή